قبل از عملیات مسلم بن عقیل(ع)،یه شب حاجی به خونه اومد.سر تا پا خاک آلود،چشمانش از شدت بی خوابی ورم کرده و قرمز شده بود.فصل سرمابود و او به خاطر سینوزیت شدیدی که داشت ، احساس ناراحتی می کرد.وقتی وارد خانه شد،دیدم می خواهد نماز بخواند،گفتم:لااقل یه دوش بگیر،غذائی بخور و بعد نمازت را بخوان،با حالت عجیبی گفت:من این همه خودم را به زحمت انداخته ام و با سرعت به خانه آمده ام که نماز اول وقت را از دست ندهم،حالا چطور می توانم نماز نخوانده غذا بخورم.آن شب به قدری از جهت جسمی،در شرایط سختی بود،که وقتی نماز را شروع کرد،من پهلویش ایستادم تا اگر موقع نماز خواندن تعادلش به هم خورد،بتوانم او را بگیرم،با توجه به اینکه به سختی خود را سر پا نگه داشته بود و دقت زیادی هم برای نماز داشت،با این حال حاضر نشد که فضیلت نماز اول وقت را از دست بدهد.شهید محمّد ابراهیم همّت به نقل از همسر شهید